Hoorjemij is een rubriek waar andere mensen aan het woord komen! Het gaat om mensen, die op enige manier een relatie hebben met slechthorendheid. Dat kan een partner van zijn, een ouder, een collega, een logopediste, een audicien, of iemand met gehoorverlies.
Ik ben Frances, 39 (28 oktober word ik 40) en woon in een heel gezellig jaren ’30 huisje in Rotterdam met mijn twee ‘jongens’, m’n katten. Ik ben dól op verhalen schrijven en vertellen en doe dat graag via interviews, blogs en binnenkort dus ook met een boek! Er gaat niets boven tijd en aandacht geven aan jezelf, en de mensen en dingen om je heen. Dan zie en hoor je zoveel mooie dingen. Het is soms nog een hele kunst om dat voor elkaar te krijgen hoor, zeker met een smartphone in de buurt 😉. Een schrijver zei ooit tegen mij: ‘Het grootste talent, is blijven zitten op je krent.’ Zo komen de beste ideeën tot stand. Ik vond dat briljant. Het is een van de cadeautjes van vrijgezel zijn. Ik heb alle tijd en ruimte om de diepte in te gaan. Van een boek schrijven tot zelfontwikkeling. Ik kan van alles ontplooien zonder gestoord of afgeleid te worden.
1. Wat is jouw relatie tot slechthorendheid?
Slechthorendheid is er met de paplepel ingegoten. Mijn moeder, een van mijn zussen, een oom en ook mijn opa zijn (of waren) allemaal slechthorend. Als kind en puber hoorde ik nog goed, maar door de erfelijkheid was ik wel altijd bang dat het mij ook zou overkomen. En dat gebeurde dus. Van mijn achttiende tot 30ste werd ik langzaam doof en inmiddels draag ik al bijna tien jaar een cochleair implantaat (CI) waarmee ik weer veel beter kan horen.
2. Wat heeft jou geholpen en kan een ander ook helpen?
Ik heb me lange tijd geschaamd voor mijn slechthorendheid, deels ook omdat het best een taboe was om erover te praten. Ik deed dus vaak alsof ik iets hoorde en dat zorgde voor heel ongemakkelijke situaties. Op een zeker moment werd ik steeds eenzamer, niet zozeer qua sociale activiteiten want ik bleef altijd van alles ondernemen, maar vooral omdat ik niemand vertelde hoe ik diep van binnen worstelde met mijn slechthorendheid. Ik lachte van alles weg en werkte heel hard om mijn beperking te compenseren. Maar op den duur breekt dat op. Wat mij echt heeft geholpen is om begeleiding te zoeken. Eerst via trainingen en coaching bij GGMD, maar later ook door veel retreats te volgen. Daarin leerde ik om samen met andere deelnemers heel puur en open te praten en voelen wat er echt van binnen leeft. Heel confronterend soms, maar echt broodnodig. En dan kom je er ook achter dat iedereen wel ergens mee worstelt. Zolang je erover praat en aangeeft wat je nodig hebt, kom je veel verder. En dat is niet altijd makkelijk haha. Maar echt een must.
4. Wat mis jij in het aanbod op het gebied van beter horen?
Het zou geweldig zijn als theaters, festivals en andere culturele instellingen hun aanbod nog meer toegankelijk zouden maken voor doven en slechthorenden. Met een gebarentolk én een schrijftolk. Er wordt steeds meer georganiseerd, maar het zou mooi zijn als het structureel is. In 2018 woonde ik in Londen en daar werden toneelvoorstellingen en bioscoopfilms standaard voorzien van ondertiteling voor doven en slechthorenden. Fantastisch!
5. Welk geluid mis jij?
Fluisteren. Niks zo romantisch als een gezellig fluisterend compliment in je oor. Of als iemand even een klein geheimpje met je wil delen in gezelschap. Ik weet dat nog van vroeger, maar dat kan ik nu niet meer horen. Dat vind ik wel jammer want er hangt altijd iets bijzonder intiems en knus rondom fluisteren. Iets wat alleen jullie samen delen. Dat mis ik wel.
6. Welke website/ boek/ zou jij aanbevelen?
Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz. Dat gaat echt terug naar je essentie. Maar waarom we allemaal worstelen met een negatief zelfgeloof (want dat doen we!) Maar ook vooral hoe je juist weer terug kan keren naar meer liefde en compassie voor jezelf. Je volmaakte zelf. En het boek The Artist Way. Dat is een heel fijn soort werkboek waarmee je je creativiteit kan laten stromen. Met leuke schrijfoefeningen en opdrachten.
6. Waar luister je graag naar!
Podcasts vind ik heel erg leuk. En muziek dus 😊
7. Welk geluid zou jij niet willen missen?
Muziek! Dankzij mijn CI kan ik daar weer volop van genieten en dat is echt een groot cadeau. Dansen in de keuken, springen op festivals, wegdommelen in de trein. Overal speelt muziek weer een rol in mijn leven. Soms voel ik me een beetje suf of chagrijnig en dan zet ik gewoon een lekker nummer op en kan ik er weer tegenaan. Muziek is een pleister op de wond.
8. Zit er een voordeel aan slechthorend/ doof zijn?
Ik durf wel te zeggen dat ik dankzij mijn doofheid een extra zintuig heb gekregen. Ik zie wat ik niet kan horen en lees mensen daardoor extra goed en heb veel oog voor mijn omgeving. Dat is heel handig wanneer ik iemand interview of schrijf. Ik zie en voel wat iemand bedoelt. En vaak vinden mensen het fijn dat ik alle aandacht voor ze heb. Ik kan tijdens een gesprek niet bezig zijn met andere dingen, maar moet iemand aankijken anders versta ik het niet. Die aandacht is er lang niet altijd in gesprekken denk ik. We zijn tegenwoordig een stuk sneller afgeleid. Je checkt nog even je mail of socials terwijl je luistert naar de ander. Dat kan ik dus niet!
9. Wat betekent stilte voor jou?
Zijn.
10. Waar ben je trots op?
Op mijn boek: Zolang ik nog vrijgezel ben! Komt eind oktober uit. Het voelt echt een beetje als mijn levenswerk. De hoofdpersoon (Charlotte) is ook slechthorend en gaat op sabbatical naar Londen. In eerste instantie om de ware liefde te vinden, maar tijdens haar kwetsbare en vermakelijke zoektocht komt er natuurlijk van alles op haar pad. Ze dacht dat ze haar slechthorendheid had geaccepteerd, maar tijdens het daten, in een nieuw land en in een andere taal, wordt ze zich weer super bewust van haar gehoorbeperking. Iedereen vraagt zich af hoe het kan dat Charlotte ‘nog steeds’ vrijgezel is, want ze is toch zo léuk? Maar dat is dus de crux. Omdat het nog steeds als een soort heilige graal wordt gezien om een relatie te hebben, krijgt Charlotte steeds het gevoel dat ze iets verkeerd doet en dat het aan haar (slechthorendheid) ligt. Uit het boek: Die kerels haken allemaal af. Vast omdat ik slechthorend ben. Er zijn altijd leukere vrouwen die minder vermoeiend zijn. Die hun flauwe mannengrappen wél gelijk verstaan. Tegelijkertijd is Charlotte super veerkrachtig en leeft ze voluit. Samen met haar dierbare, pas gedumpte huisgenoot Adam en twee vrijgevochten single ladies gooit ze de ponden over de balk en haar principes overboord. Tot er een vrolijke, speelse man op haar pad komt. Nu staat er niets meer tussen haar en de liefde in. Of toch?
Het is semi-autobiografisch en geïnspireerd op het jaar dat ik in Londen woonde. Ik geef het helemaal zelf uit en dat is echt een megaklus! Maar ik ben er heel trots op.
11. Wat is je favoriete plek?
Richmond, een wijk in Londen waar ik in 2018 woonde. Telkens als ik daar weer terugkom voel ik me instant blij. Gelukzalig gewoon.
12. Wie heb jij verteld over de blog en waarom?
Toen ik nog voor Doof werkte, hebben we jou volgens mij benaderd. Of was het andersom? Ik weet het niet meer, maar het was sowieso een dikke match. Ik vond jouw verhaal meteen heel aangrijpend. En ook herkenbaar. Het is heel heftig als je ineens met een gehoorbeperking moet dealen terwijl alles in je leven is ingericht op een ‘goedhorend’ leven. Maar ook bij jou straalt er zoveel veerkracht uit. En je hebt het weten om te buigen naar een lifestyle waarmee je ook nog eens anderen kan inspireren. Heel mooi.
13. Wanneer schaamde jij je voor het laatst?
Om in het thema te blijven… Een tijdje terug kwam er op een feestje een kerel naar me toe. Verbaasd gezicht. ‘Heb ik je beledigd ofzo?!’ vroeg hij. Ik had hem nog niet eerder gezien en had geen idee waar het over ging. ‘Nee hoor, hoezo?’ vroeg ik met stomheid geslagen. ‘Nou,’ zei hij verbouwereerd, ‘ik gaf een compliment over je kleding, maar je wuifde me gewoon weg. Heb ik een grens overschreden ofzo?’ Ik had dus werkelijk géén idee. Ik legde uit dat ik half doof was en dat ik hem dus helemaal niet had gehoord (maar ook niet gezien!). En dat wegwuiven was om een heel andere reden. Ik had bij de frietkraam binnensmonds lopen mopperen dat er geen servetjes waren, maar dat zei ik tegen niemand in het bijzonder. Maar ik heb nogal een mimiek, dus die beste man dacht dat ik het tegen hem had. Het was niet echt schaamte, maar ik vond het wel heel vervelend dat die man zich dus door mij onbegrepen voelde. En ik dacht ook gelijk: hoe vaak gebeurt dit nog meer?
Klik hier om het boek van Frances Gallimore te bestellen!
Ben of ken jij iemand die in deze rubriek zou moeten komen? Laat het mij weten! Wil je reageren op Frances haar verhaal? Je kunt hieronder een berichtje achterlaten!