Hoe belangrijk het is om jezelf te kunnen identificeren weten we. Hoe belangrijk inclusie voor mensen is weten we ook. Dat is juist waar reclames en influencers op inspelen. Ieder mens wil zich gezien en gehoord voelen. Dat je er mag zijn als individu, maar dat je er daarnaast ook bij mag horen wanneer je dat wilt! Wanneer je slechthorend bent, ben je anders dan anderen. Je hoort bij een minderheid. Dit geldt voor volwassenen, maar ook voor kinderen. Het helpt dan ook om herkenning te vinden bij anderen. In personen, in bladen, maar zeker ook wanneer je ergens een winkel binnen stapt. Hoe spelen hoorwinkels daarop in? Welke beelden zie je wanneer je binnen stapt? Hoe is het met de akoestiek? En uiteraard niet alleen in de winkel, maar ook de website die vaak als eerste visitekaartje gebruikt wordt? Voel je je welkom?
Wat maakt dat met alle kennis die hierover is, een grote slechthorende doelgroep, zoals kinderen, ouders en volwassenen zoals ik zich vaak niet gezien voelt? De drempel naar de hoorwinkel was voor mij hoog. Toen ik binnenstapte werd de stap om nog een keer terug te gaan alleen nog maar groter. Het was dat ik moest anders was ik denk ik weggebleven. Zelf ben ik iemand die het prettig vind, om mij voor te bereiden als ik ergens heen ga. Dat was bij mijn hoorwinkel lastig. Ik had een hele fijne audicien, die alle tijd nam, maar toch voelde het een beetje beperkt. Ik kreeg geen ‘menukaartje’ waar ik uit kon kiezen en er waren maar weinig smaken. Dat is anders dan dat ik gewend ben… Ik stap gerust een restaurant binnen, om te eten, maar zoek ik iets speciaals, dan kijk ik toch eerst even of er goed eten en lekkere wijnen op de kaart te vinden zijn. En wil ik een jurkje bestellen? En vind ik deze te duur? Dat kijk ik online of deze niet ergens anders in de aanbieding is. Dat was hier niet het geval. Ik moest blind varen op de expertise van de man die tegenover mij zat en het toestel wat er uiteindelijk voor mij werd neergelegd. Toen ik tegenover de audicien zat, keek ik om mij heen naar alle vrolijk lachende grijze mensen met witte tanden die aan de muur op de posters hingen. Ik merkte dat dit niet mee hielp. Ik zat aan een houten tafel en er lag zeil op de grond. Lekker praktisch, niet goed voor de akoestiek, bleek toen er een collega op hakken binnen kwam lopen. Daarnaast voelde ik me nou eenmaal geen vrolijk, lachend mens, met dat dingetje in mijn oor. Laat staan dat ik grijs ben. .. Gelukkig voelde ik mij daardoor wel stukken jonger, dertig worden kan soms best een dingetje zijn!
‘Wellicht omdat je nu eenmaal bij een kleinere doelgroep hoort’, wordt mij weleens gezegd. En dat snap ik. Ik val niet binnen de groep! En daar is de inclusie! Maar dan even een pleidooi, die groep die er niet bij hoort, wordt wel groter en blijft wellicht ook veel langer klant bij de hoorwinkel. We zijn nu eenmaal jonger. We hebben een geaffanceerder hoortoestel nodig en geven er waarschijnlijk ook nog eens meer geld aan uit. En in bijna alle gevallen werkt het zo, stapt iemand over een drempel waar hij zich welkom of thuis voelt, dan blijft diegene terug komen. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan hoor, maar dit lijkt me redelijk logisch. Waar wel onderzoek naar is gedaan is dat die groep slechthorenden alleen maar jonger gaat worden. En daar speelt de fabrikant nu steeds meer op in! Nieuwe technieken, meer functies en mogelijkheden en ook op vormgeving wordt meer gelet.
Ik deed een oproep via Hoorstyle. ‘Hoe welkom voel jij je in een hoorwinkel?’ Zeker volwassenen, maar ook ouders herkenden zich hierin. Als moeder weet ik een ding, en dat is dat ik niet wil dat mijn kind buiten de boot valt, dat hij zich anders voelt dan anderen. Ik wil hem hier zelfs voor beschermen, ook al weet ik dat dit vaak niet kan. Dus ook ik ging overstag voor zo’n lelijk pailletten t-shirt, omdat alle jongetjes in de klas er ook eentje hadden. Maar dat hij met knikkende knieën de KNO poli van het ziekenhuis oploopt, daarvoor kan ik hem niet beschermen. Wel liggen er spulletjes voor kinderen en dat geeft dan afleiding. Sommige dingen zijn helaas niet leuk. Dus dan begrijp ik goed dat je als ouders kiest voor een plek waar je kind trots over de drempel kan stappen, dat hij zich prettig en gezien voelt. Want een nieuw hoortoestel laten aanmeten is niet het leukste klusje.
Dan helpt een fijne audicien natuurlijk, maar het brein registreert meer dan alleen maar dat. Niet alleen de audicien heeft hier een rol in, ook de consument. Het kan helpen om hierover in gesprek te gaan. En voel je je echt niet thuis? Kijk dan vooral even verder, er zijn echt hoorwinkels die het wél anders doen!
Wellicht heb jij nog tips of ideeën? Je kunt ze hieronder delen, zodat een ander er weer iets aan kan hebben!
Ik had bij het zoveelste concert te dicht bij een box gestaan en was ’s avonds na afloop met pijn in mijn oren naar bed gegaan. Mijn moeder was in de tussentijd bij de KNO-arts geweest en had haar eerste twee gehoorapparaten in ontvangst mogen nemen. Mijn opa was ondertussen de zoveelste TV-ontvanger en het zoveelste model gehoorapparaten verder.
Dat heb ik wel meegekregen van mijn vader, die als bioloog zijn enthousiasme over bijzondere insecten, vreemde vogels en prachtige planten met me deelde. Als kind was ik al gebiologeerd door de natuurdocumentaires van David Attenborough, die op zo’n zelfde manier over de natuur kan praten. Hoewel een studie biologie misschien een logische keuze was geweest, heb ik er na mijn middelbare school toch voor gekozen om meer de techniekkant op te gaan. In eerste instantie zelfs ‘hardcore’ werktuigbouwkunde aan de Universiteit Twente, maar wel met als doel om de biomedische richting op te gaan. Ik heb me toen tijdens mijn afstudeerproject verdiept in de manier waarop wij als mens onze balans bewaren als we rechtop staan. Zo’n ogenschijnlijk eenvoudige bezigheid die desondanks een ingenieuze samenwerking van onze zintuigen en spieren vereist!