Hoorjemij is een rubriek waar andere mensen aan het woord komen! Het gaat om mensen, die op enige manier een relatie hebben met slechthorendheid. Dat kan een partner van zijn, een ouder, een collega, een logopediste, een audicien, of iemand met gehoorverlies.
Mijn naam is Loraine en ik ben 33 jaar oud. Ik ben een geboren Amsterdammer en woon al zo’n acht jaar in het mooie Zaandam. Ik woon hier samen met mijn partner met wie ik al 16 jaar een relatie heb en een dochter van 7 jaar oud (ze zijn beiden horend). We worden vergezeld door heel veel visjes in een groot aquarium, we zijn de tel kwijt geraakt want ze blijven zich namelijk voortplanten!
Ik ben niet doof geboren. Toen ik 2,5 jaar was viel ik van het bovenste stapelbed tijdens het spelen. Door deze val, groeide ik op in een gezin als enige dove. Op het moment dat mijn ouders ontdekten dat ik doof was, wilden ze een cochleair implantaat bij mij laten zetten, ik was toen vier jaar oud. Het verzoek van mijn ouders voor een CI werd om een onbekende reden afgewezen door de KNO-artsen. (happy me, want ik vind dat het ieders eigen keus moet zijn).
Mijn familie kan geen vloeiend gebarentaal (in onze taal is dat NGT, Nederlandse Gebaren Taal), ze gebruiken voornamelijk NmG (Nederlands met Gebaren). Toen ik jonger was leefde ik tussen twee werelden. In de dovenwereld gebruikte ik NGT zonder stem, in de horende wereld gebruikte ik NmG met stem. Het opgroeien tussen horende mensen was vaak eenzaam. Je volgt geen gesprekken, je mist de grapjes die gemaakt worden. Diepe gesprekken zijn te vermoeiend (liplezen waarbij je voor het grootste deel aan het raden bent wat een ander zegt, of zelf de moeite doen om jezelf verstaanbaar te maken tussen lawaai door kosten energie!).Je mist de sociale verbinding met andere mensen. Mijn zusjes en broertje deden wel vaak hun best om te gebaren of te vertalen, maar toch mis je iets. Begrijp mij niet verkeerd, de horende wereld is mooi, maar ik voel mij er totaal niet thuis. Dit heb ik ervaren toen ik, door tijdgebrek, de dovenwereld ‘uit’ ging om mij te focussen op het studeren. Dus geen feestjes, drukke contact etc. Jeetje, wat voelde ik mij alleen, ook al was het voor een goed doel voor mezelf want inmiddels ben ik wel twee diploma’s rijker! Ik had veel mensen op sociale media, dus je zag ook veel vrienden lol maken met soortgenoten. Hiermee bedoel ik mensen die ook doof of slechthorend zijn.
Wereld Doven Dag, 25 september 2021, was voor mij een ontzettend inspirerende dag. Zoveel dove en slechthorende mensen bij elkaar. Mijn wereld, mijn gemeenschap, het gevoel van erbij horen. Geen eenzaamheid, alleen maar mensen die mijn taal ook spreken! Ik had het gevoel dat ik straalde op die dag en dat was heel fijn!
Op mijn twintigste besloot ik om voor een CI te gaan. Niet omdat ik worstelde met mijn identiteit. Absoluut niet! Ik heb mezelf altijd gedefinieerd als een doof persoon, niks meer niks minder. Ik droeg wel altijd gehoorapparaten voordat ik de CI nam. Hoewel ik mezelf als doof zag, hielp het mij toch door bepaalde dingen heen. Je hoorde bepaalde dingen nog wel zoals een auto, brommer, tram, trein, toeter etc. Dat gaf dan toch wel een beetje een gevoel van veiligheid. Met een CI is dat gevoel wel sterker geworden. De grap is dat ik de CI eigenlijk alleen maar buitenshuis gebruik, thuis ligt ie stoffen op te vangen, hahaha!
Op mijn werk is een CI trouwens wel heel erg handig (soms ook weer niet hoor door al dat geblaf!). Ik werk als dierenverzorger in een asiel (Stichting Dierenzorg Zaanstreek) waar honden of katten terecht kunnen voor o.a. pension, afstand, dagopvang of dieren die gevonden zijn en meegenomen worden naar het asiel. Hier ben ik als enige doof. Ik begon als een vrijwillige dierenverzorger en inmiddels ben ik ook deeltijd dierenverzorger mét verantwoordelijkheden. Dit is iets waar ik naartoe heb moeten werken. Ik heb laten zien dat ik verantwoordelijkheden aan kan, zelfstandig en leergierig ben. Doordat mijn collega’s mij een kans hebben gegeven, is mijn passie voor mijn werk ook enorm gegroeid. Mijn doofheid gaf hen totaal geen twijfels over mijn kunnen op het werk. Qua communicatie is het soms lastig als ik omgeroepen moet worden (mijn collega’s gebruiken portofoons om op afstand te kunnen communiceren.) Gelukkig heb ik geduldige collega’s die rekening houden met liplezen, telefoons gebruiken en dingen opschrijven.
Binnenkort hoop ik te kunnen starten met een opleiding tot ‘Dierenverzorger’.
Nooit heeft mijn doofheid mij tegengehouden om te doen wat ik wilde. Ik ben een gediplomeerd kapster, gediplomeerd Pedagogisch Werkster en hopelijk binnenkort gediplomeerd Dierenverzorger. Mijn wens is om in de toekomst kinderpsychologie te gaan volgen.
Naast mijn werk is het ook een soort passie geworden om mensen kennis te laten maken met de dovencultuur, geschiedenis, gebarentaal en de toegankelijkheid ervan. Ik probeer zoveel mogelijk dove mensen en hun bedrijven/passies etc te ondersteunen door mijn sociale media te gebruiken en op die manier mensen te verbinden. Op die manier hoop ik dat mensen zich gesteund voelen en het helpt tegen eenzaamheid. Ieder persoon, doof of horend, verdient een kans om te groeien in een horende wereld als deze 🙂
1: Wat is jouw relatie tot slechthorendheid?
Ik heb mezelf altijd als doof gezien. Doof als in: “Ik mag dan een CI hebben, maar zodra die eraf is ben ik gewoon doof.”
2: Wat is de beste tip over slechthorendheid die jij ooit kreeg?
Zie jezelf nooit als minder dan iemand die wel kan horen. Jij doet er ook toe in deze horende wereld. Strijd voor je eigen kansen, want je bent het altijd waard!
3: Welk geluid mis jij?
Geen enkel geluid. Ik weet niet beter dan dat er stilte is zodra mijn CI uit staat. Zo nu en dan luister ik muziek, maar dat is niet iets wat ik zou missen als ik mijn CI niet had.
4: Zit er een voordeel aan slechthorend/doof zijn?
Jazeker! Zoals horende mensen last kunnen hebben van veel lawaai, hebben wij die ene stilte! We kunnen de nacht door slapen, zonder wakker te worden van geluiden! Wij kunnen ons echt mooi uitbeelden en hoe: via gebarentaal!
5: Wat betekent geluid voor jou?
Ehmm… Als iets normaals? Irritant als ik er geen zin in heb, haha! En anders, tja het is er…
6: Wat betekent stilte voor jou?
Stilte is iets wat vanzelfsprekend is voor mij. Stilte = je hoort niks om je heen dus rust.
7: Waar ben je trots op?
Dat ik mijn doof zijn kan uitbeelden via gebarentaal en dat is iets moois want ik voel me dan ook echt heerlijk mezelf!
8: Hoe kan een ander jou het beste ondersteunen?
Door mij alles zelf te laten doen. Want als ik het echt niet red, dan vraag ik ZELF om hulp. Zie dove mensen NIET als zielig of als mensen die hulp nodig hebben van buitenaf.
9: Waar word je gelukkig van?
Van mensen die oprecht interesse hebben in de dovencultuur, -geschiedenis en de -gemeenschap. Dat ze oprecht gebarentaal willen leren en echt een ally willen zijn voor dove mensen zonder daar zelf profijt van te hebben.
10: Waar word je verdrietig van?
Van mensen die misbruik maken van gebarentaal om daar geld aan te verdienen. Van horende mensen die denken het beter te weten hoe het is om doof te zijn, je willen vertellen wat je moet doen zodat ze er zelf beter op staan.
11: Zou je deze blog aanraden? Zo ja, waarom?
Jazeker, er staan diverse blogs van mensen met hun eigen verhaal. Daar kunnen horende mensen ook goed van leren, want niet ieder dove individu is hetzelfde!
Ben of ken jij iemand die in deze rubriek zou moeten komen? Laat het mij weten! Wil je reageren op Loraine haar verhaal? Je kunt hieronder een berichtje achterlaten!
Ondertussen draag ik een hoortoestel in combinatie met een cochleair implantaat. Twee hooroplossingen die ervoor zorgen dat ik terug kan werken, kan communiceren, minder moe ben… Maar naast deze hoorhulpmiddelen heeft vooral het “hardlopen” ervoor gezorgd dat ik me weer helemaal “top” voel! Want je fysiek in conditie houden is ook belangrijk om je gehooruitdaging onder controle te krijgen.
