Hoorjemij is een rubriek waar andere mensen aan het woord komen! Het gaat om mensen, die op enige manier een relatie hebben met slechthorendheid. Dat kan een partner van zijn, een ouder, een collega, een logopediste, een audicien, of iemand met gehoorverlies.
Mijn naam is Joost, 40 jaar en ik woon met mijn vrouw in het Limburgse Sint Joost. In het dagelijks leven ben ik fotograaf en rijd ik graag motor.
1. Wat is jouw relatie tot slechthorendheid?
Voordat ik slechthorend werd, heb ik de eerste 5 jaar van mijn leven goed kunnen horen. Ik was volgens mijn ouders een blij, open en gevoelig kind. Ik had vriendjes waar ik druk mee speelde, deed aan sport en hield van tekenen. Ik leidde een heel normaal en geborgen leventje samen met mijn ouders en jongere zusje. Er was in mijn leven niets wat er op wees dat ik op mijn 5e vanuit het niets plots slechthorend zou worden aan beiden oren.
Ik had in de maanden voorafgaand wel vaker oorontsteking gehad dan normaal en daarvoor zijn er diverse malen van die blauwe buisjes geplaatst in het trommelvlies om het vocht daar achter op te laten lossen. Iets wat bij mij altijd maar even hielp.
In de maanden vooraf liet de juffrouw van groep 2 van de basisschool mijn ouders weten dat ze vond dat ik slechter was gaan horen. Ik was drukker geworden in de klas en praatte blijkbaar veel te hard wanneer ik iets vertelde. Mijn ouders merkten later dat ik mij ook anders ging gedragen. Ik pakte bijvoorbeeld hun gezicht met twee handen vast en vroeg of ze mij aan konden kijken wanneer ze tegen mij spraken.
Tijdens een van de lessen van diezelfde juffrouw las ze de klas een verhaaltje voor en ineens ging het geluid langzaam uit. Alsof je voor de radio stond en de volumeknop zachter draaide.
Ik weet nog goed dat ik verbaasd en angstig om mij heen keek en daarna hard op allebei mijn oren sloeg. Het geluid kwam langzaam weer terug. Ik zat daar op een stoeltje met het hart in de keel en dacht “het is weer terug, wat ben ik blij!”
Maar even later ebde het geluid weer weg en zat ik, zoals later bleek, voor altijd in de wereld van stilte. Het is nooit meer terug gekomen.
Na veel onderzoeken kreeg ik uiteindelijk twee hoortoestellen waar ik goed mee uit de voeten kon en ik accepteerde dat het zo was. Pas in de laatste twee jaar van de basisschool en de vier jaar op de middelbare school werd ik er heel zwaar mee gepest. Dat had zijn weerslag op hoe ik mij voelde en hoe ik tegen het hebben van hoortoestellen/slechthorendheid in het algemeen aan keek.
Eind 2018, het was in de namiddag en ik was net klaar met het poetsen van het huis toen ik even op de bank ging zitten en in slaap viel. Zodra ik wakker werd merkte ik dat ik niets meer hoorde in mijn linkeroor. Ik besteedde er aanvankelijk geen aandacht aan. “Een lege batterij of het toestel zelf dat na ruim 6 jaar wel aan vervanging toe was,” dacht ik. De nieuwe batterij deed niets, dus dan maar even door naar de audicien in het dorp. Nadat hij het had getest en niets door het toestel hoorde concludeerde ook hij dat het toestel kapot moest zijn. Hij deed mij een vervangend toestel in, ik zette hem aan en…yes, ik hoorde weer!
Ik ging vrolijk op weg naar huis, maar onderweg in de auto merkte ik dat het geluid langzaam weer iets minder hard binnen kwam. Ik hoorde nog wel geluid, maar het was niet verstaanbaar. Bij thuiskomst was het net als 35 jaar eerder toen ik in groep twee zat. De volumeknop werd langzaam uit gedraaid. Stilte! Paniek! Huilen!
Om een lang verhaal kort te maken, ik was plotsdoof geworden in mijn linkeroor en daarna ging ik de medische molen in. Uiteindelijk bleek de enige oplossing een cochleair implantaat (CI) waarvoor ik nu heel dankbaar ben.
2. Wat betekent stilte voor jou?
Toen ik slechthorend werd en hoortoestellen kreeg, moest ik die natuurlijk ’s nachts en onder de douche uitdoen en kon ik intens genieten van de stilte, omdat ik wist dat ik weer kon horen als ik ze weer in deed. Op latere leeftijd zette ik de toestellen ook wel eens uit wanneer ik ergens op een mooie plek was. Dan genoot ik nóg intenser van wat ik om mij heen zag. Ik zag de stilte niet als mijn vijand, want ik had zelf de keuze in wanneer ik wel of geen geluid wilde horen.
Stilte kreeg voor mij een andere lading nadat ik plotsdoof was geworden. Nu was de zekerheid die ik eerst gewend was weggevallen en dat zorgde in de eerste maanden voor angst.
3 . Waar ben je trots op?
Sinds twee jaar weet ik wie ik ben en ik ben trots op mijzelf. De 30 jaar na de pestperiode was ik erg onzeker, hyper alert en ik wist niet wie Joost was. En ik had niet volledig geaccepteerd dat ik slechthorend ben. In de maanden nadat ik plotsdoof werd is de omslag gekomen (ook door hulp van o.a. de EMDR behandeling bij de GGZ).
Op een gegeven moment ontstond zelfs het idee er een documentaire over te maken en lezingen te gaan geven. De documentaire gaat 25 september in première en heet ‘Oorverdovend’. Hij zal te zien zijn op de social media kanalen en hopelijk ook bij de streaming diensten.
4. Wat heeft jou geholpen en kan een ander ook helpen?
Het bespreekbaar maken van dingen is een van de allerbelangrijkste aspecten uit het leven. Wat dat ook mag zijn. Uit ervaring weet ik dat dit lang niet altijd gemakkelijk is en het tijd nodig heeft. Acceptatie komt pas na de ontkenning en die ontkenning is er eerst altijd denk ik. Ik heb na al die jaren geaccepteerd dat ik niet goed hoor en dat het goed is zo.
5. Zit er een voordeel aan slechthorend/ doof zijn?
Doordat ik slechter hoor, zijn mijn andere zintuigen meer ontwikkeld. Ik let heel goed op gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal bij anderen en zie zo snel hoe iemand als persoon in elkaar steekt.
6. Waar word je gelukkig van?
Van kleine dingen die ik om mij heen zie en hoor. Daar haal ik mijn geluk uit.
7. Welk geluid mis jij?
Eigenlijk niets nu ik erover nadenk! Ik kan veel horen met mijn CI (al is muziek luisteren wel nog een uitdaging) en hoortoestel ook al moet ik daar meer moeite voor doen. Mensen vragen mij ook wel eens of ik dit geluid vergelijk met toen ik nog goed hoorde, maar ik was nog zo jong. Na een paar maanden met hoortoestellen kon ik mij al niet meer herinneren hoe dat eerst klonk zonder. En daar ben ik ook wel blij mee, ik weet niet beter dan hoe het nu is en dat is goed genoeg.
8. Wat betekent geluid voor jou?
Dat is net als ademhalen, daar kan ik niet zonder! Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken dat ik de lieve stem van mijn vrouw niet meer kan horen.
9. Wie heb jij verteld over de blog en waarom?
Iedereen die het maar horen wil. Ik vind het zo bijzonder en inspirerend dat jij dit op hebt gezet om mensen met echte verhalen naar voren te laten treden en zowel slechthorenden als horenden te inspireren en te laten zien dat het oké is en gezien mag worden als je anders bent.
Meer zien van Joost? Bekijk de documentaire ‘Oorverdovend’ of lees zijn verhaal in het boek ‘Mijn Hoorreis.’
Ben of ken jij iemand die in deze rubriek zou moeten komen? Laat het mij weten! Wil je reageren op Joost zijn verhaal? Je kunt hieronder een berichtje achterlaten!
