Stel je voor: je zit midden in je carrière, hebt een druk sociaal leven en misschien een jong gezin. Maar dan krijg je te maken met gehoorverlies. Ineens wordt vergaderen een uitdaging, raak je sneller vermoeid door het constant inspannen om gesprekken te volgen, en mis je waardevolle momenten met vrienden en familie. Je hebt een goed hoortoestel nodig om volwaardig mee te doen, maar het huidige vergoedingssysteem houdt daar geen rekening mee. Jong en oud krijgen dezelfde vergoeding, terwijl de behoeften totaal verschillend zijn. Het gevolg? Jongvolwassenen moeten duizenden euro’s zelf betalen of genoegen nemen met een minder geschikt toestel. Dat is niet eerlijk – en het moet anders.
Lees verder om te ontdekken waarom dit systeem niet werkt en wat er moet veranderen.
Een hoortoestel nodig op jonge leeftijd? Bereid je voor op hoge kosten
Toen ik op mijn 29e hoorde dat mijn gehoor plotseling veranderd was door een operatie aan een cholesteatoom, dacht ik eerst dat het wel mee zou vallen. Maar al snel merkte ik hoe vermoeiend het werd om gesprekken te volgen in vergaderingen, hoe lastig het was om in een druk café mijn vrienden te verstaan en hoe frustrerend het voelde om thuis gesprekken te missen. Ik had een hoortoestel nodig, en snel.
Daar begon het probleem. Het vergoedingssysteem voor hoortoestellen houdt totaal geen rekening met de levensfase waarin iemand zich bevindt. Een jongvolwassene zoals ik – met een baan waarin communicatie essentieel is, een sociaal leven en misschien een jong gezin – heeft heel andere eisen aan een hoortoestel dan iemand van 80 die met pensioen is en een rustiger leven leidt. Toch krijgen we dezelfde vergoeding. En die dekt lang niet altijd de kosten van een toestel dat echt bij je situatie past.
Dezelfde vergoeding voor iedereen? Dat klopt niet!
Op dit moment werkt het vergoedingssysteem als een one-size-fits-all oplossing: iedereen met een bepaald gehoorverlies krijgt dezelfde financiële tegemoetkoming. Maar dat is niet eerlijk.
Denk aan de uitdagingen waar jonge slechthorenden dagelijks mee te maken hebben:
✔️ Vergaderingen waarin achtergrondgeluiden spraak moeilijk verstaanbaar maken.
✔️ Werken in een druk kantoor waar je afhankelijk bent van heldere communicatie.
✔️ Sociale evenementen waar je gesprekken niet wilt missen.
✔️ Thuis een jong kind verstaan in een rumoerige omgeving.
Voor al deze situaties heb je een geavanceerd hoortoestel nodig met goede ruisonderdrukking en spraakverstaan. Maar juist die geavanceerde toestellen vallen vaak in de ‘buitencategorie’ en worden slechts beperkt vergoed. De kosten? Al snel €4.000 tot €5.000. En laten we eerlijk zijn: de meeste jonge mensen hebben dat bedrag niet zomaar liggen. En die uitgave zullen ze vervolgens 5 jaar later weer moeten doen omdat de toestellen dan inmiddels verouderd zijn.
Leasen als optie, maar geen echte oplossing
Om de hoge kosten te omzeilen, wordt tegenwoordig ook hoortoestellen leasen aangeboden. Dit betekent dat je maandelijks een vast bedrag betaalt in plaats van in één keer een groot bedrag neer te leggen. Op papier klinkt dit aantrekkelijk: je hebt direct toegang tot een beter toestel zonder dat je duizenden euro’s ineens hoeft te betalen.
Toch blijft dit een lapmiddel in plaats van een structurele oplossing. Leasen betekent namelijk dat je uiteindelijk vaak méér betaalt dan wanneer je een hoortoestel in één keer koopt. Bovendien blijft de kern van het probleem hetzelfde: waarom moet iemand met gehoorverlies extra kosten maken om goed te kunnen functioneren? Toegankelijkheid zou niet afhankelijk moeten zijn van financiële draagkracht of leaseconstructies, maar van een eerlijke vergoeding die rekening houdt met iemands levensfase en behoeften.
Het gevolg: slechter horen of een flinke rekening
Dit betekent dat jonge slechthorenden vaak voor een lastige keuze staan:
🔹 Een toestel nemen dat wél vergoed wordt, maar niet optimaal werkt in hun dagelijkse leven.
🔹 Diep in de buidel tasten of een leaseconstructie aangaan om een hoortoestel te krijgen dat wél voldoet aan hun behoeften.
Beide opties zijn onrechtvaardig. Waarom zou iemand die op jonge leeftijd slechthorend wordt, meer moeten betalen om volwaardig te kunnen functioneren?
Wat moet er veranderen?
Het is tijd voor een eerlijker systeem. De vergoeding voor hoortoestellen zou niet alleen gebaseerd moeten zijn op gehoorverlies in decibellen, maar ook op de levensfase en de communicatiebehoeften van de gebruiker. Werkenden en jonge ouders hebben andere eisen dan iemand die met pensioen is.
Een oplossing? Een hogere vergoeding of een speciale regeling voor jonge slechthorenden, zodat zij niet belemmerd worden in hun carrière en sociale leven. Want als je op jonge leeftijd gehoorverlies krijgt, betekent dat tientallen jaren waarin je volwaardig wilt meedoen. En daar zou een passend hulpmiddel geen luxe, maar een vanzelfsprekendheid moeten zijn.
3 Reactie's
Kunnen we misschien iemand uit de politiek hier over vertellen?
Ik heb een dochter van 23 die zeer slecht hoort door cholesteatoom operaties aan beide oren.
Zij loopt ook tegen deze problemen aan.
Niet jou leeftijd niet die van die gepensioneerde waar je over schrijft. Denk niet dat het op te hangen is aan leeftijd, maar aan situatie en behoefte. Iemand van 70 kan ook nog in meerder besturen zitten, vergaderingen moeten bijwonen, sporten en sociaal actief willen zijn. In mijn opzicht sla je de plank mis. Waarom kaartje niet aan dat de prijs van apparaten door de fabrikanten zo hoog worden opgeschroefd? Deze bedrijven investeren in ontwikkeling en dat kost geld. Maar het betaald zich ook terug, en nu steeds sneller omdat meer mensen apparaat-afhankelijk worden. Van de afhankelijkheid wordt misbruik gemaakt. Als je kijkt naar wat er in een apparaat zit, zijn de materiaalkosten/productiekosten vermoedelijk nog geen 70,- , wellicht nog veel lager, 40? Hoe meer mensen de apparatuur nodig hebben zou relatief gezien de kosten naar beneden kunnen. Maar niets is minder waar. Misbruik van de machtspositie want er bestaat geen “wibra” in hoormiddelen.
Naar is ook dat er dus een verschil is tussen zij die 5000,- kunnen betalen voor een beter hulpmiddel en sommige dat nodig hebben maar niet kunnen betalen en met duidelijk ontoereikende hulpmiddel zitten opgescheept, waardoor ze onnodig in een sociaal isolement belanden. Hoe ziek is dat?
Dan de volgende partij. De verzekeraar. Hoe kan het dat ze met liefde en plezier je een IC geven, kosten van een operatie zal wel in de richting van 20.000,- zijn, maar ze je geen beter toestel gunnen om die operatie te mijden?? Dat is toch vreemd?
En iets waar daar tussen inzit. Als je nieuwe apparatuur krijgt na 5 jaar en het is eigenlijk nog goed. Moet je toch die stap maken want anders….
En dan wil je iemand blij maken met je nog functionerende toestel. Of ze iemand weten? “Nou nee, stop maar snel weg”
Het verdienmodel van KNO tot fabrikant en audicien is vermoedelijk veel groter dan wij kunnen inschatten en is de wijsvinger niet alleen naar de verzekeraar te wijzen. De hele keten maakt zich schuldig in meer en mindere mate aan deze bizar hoge kosten.
Helemaal eens. Mijn dochter mag gelukkig als ze 17 is haar derde paar, dus net voordat ze 18 is. Maar daarna zal ik een spaarpotje voor haar gaan maken. Of hopen dat het dan beter geregeld wordt, maar ik ben bang dat alles alleen maar verder wordt uitgekleed. 🙁